24 aug Van A naar Beter….
Met regelmaat tref ik in mijn leven momenten aan dat ik op een kruispunt sta: al jaren neem ik de afslag naar rechts, maar de tijd is aangebroken om te kiezen voor meer ‘leefbaarheid’ voor mezelf. Maar wat is meer ‘leefbaarheid’ precies? Tijd voor andere keuzes: je zou het kunnen vergelijken met de ondertunneling van de A2 in Maastricht waarmee vorig jaar een begin is gemaakt. De oude vertrouwde groene golf gaat plaatsmaken voor een groene zone met tunnelbakken.
Het behelst een giga-project met duidelijke doelen: een betere bereikbaarheid van Maastricht en bevordering van de doorstroming van het verkeer door de stad. Bijkomend voordeel zijn de verkeersveiligheid en leefbaarheid in de omliggende buurten. Alles is van A tot Z doordacht: hoe het traject moet gaan lopen, welke obstakels ze moeten overwinnen, wat de eerste stap is en de volgende. Er zijn simulatie-filmpjes die je nu al laten ervaren hoe we in de toekomst door Maastricht rijden. Hoe we van A naar Beter gaan.
Het is meteen een leuke link naar mijn persoonlijke veranderingsprocessen. Voordat ik zelf de keuze maak een andere weg in te slaan, probeer ik eerst te visualiseren hoe mijn eigen ‘toekomstfilm’ eruit zou moeten zien. Hoe zou ik me willen gedragen, met wie en in welke omgeving precies, welke geluiden hoor ik dan, hoe zie ik er dan uit en welk gevoel geeft me dat? En niet onbelangrijk: welke obstakels zou ik kunnen tegenkomen en wat heeft mijn huidige gedrag (het telkens rechts afslaan) me eigenlijk opgeleverd? Welke hulpbronnen heb ik nodig en welke stap ga ik als eerste zetten? Als ik alles op een rij heb, is mijn simulatiefilmpje klaar.
Toen ik de plannen voor de ondertunneling voor het eerst hoorde, gingen er veel gedachten door mijn hoofd. Wat gaat er gebeuren in die vijf jaar dat ze bezig zijn met graven, boren en wegen verleggen? Alle scenario’s kwamen langs in mijn hoofd: files tot in Eindhoven, binnenwegen die vollopen, overvolle treinen, bussen die niet meer weten hoe ze aan de andere kant van Maastricht moeten komen.
En toen begonnen ze: wegen kwamen op een andere plek te liggen, afslagen veranderden en de snelheden werden aangepast. Ik kan me nog goed herinneren dat ik op een dag gezellig bij een vriendin op bezoek was geweest en ‘s avonds in het donker van de Heeg terugreed richting autobaan. Niets vermoedend reed ik – handsfree bellend – de groene zone op en opeens raakte ik in paniek. Tegen degene die ik aan de telefoon had zei ik: ‘ik ga gauw ophangen, want volgens mij rijd ik tegen het verkeer in’. De schijnwerpers van een paar auto’s leken recht op me af te komen….en toen gingen ze gewoon voorbij. Pfff….ik zat toch op de goede weghelft. De weg had alleen een hele sterke bocht gekregen en daardoor leek het alsof er koplampen recht op me af kwamen. Zo ging het nog een aantal keren terwijl ik door Maastricht reed. Onwennig op zoek naar nieuwe afslagen, bochten, soms te laat invoegen want oeps: ik moet op de Kennedybrug opeens naar links in plaats van naar rechts. En weet je wat het gekke is? We zijn nu ruim een jaar verder en de weg, afslagen en bochten veranderen nog steeds, maar het valt me niet meer op. Ik merk dat ik geen verwachtingen meer heb over hoe het traject zal lopen. Sterker nog, ik kan me ook niet meer echt herinneren hoe het vroeger was.
Terug naar mijn eigen simulatiefilmpje. Ik heb er goed over nagedacht, weet waar ik naar toe wil, hoe het er uit ziet, hoe ik me zou willen voelen en weet ook wat mijn eerste stap moet zijn: ik sla linksaf, de wereld ziet er opeens anders uit, onwennig, ik rijd over hobbels en mis af en toe een afslag omdat ik deze nog niet herken. Niet altijd fijn, maar mijn Tom-Tom staat goed ingesteld op mijn einddoel, dus ik ga door. En dan merk ik dat hoe vaker ik linksaf sla en over de hobbels rijd, het steeds makkelijker gaat. Ik krijg meer ruimte, lucht en voel me vrijer. En na een tijdje zie ik in de verte…..mijn einddoel. En weet je, nu een paar jaar later kan ik me niet meer herinneren hoe ik vroeger was.
Van A naar Beter: werken aan een beter bereik van jezelf.
