02 jul The love in yourself is what you share

Het is inmiddels juli. De zon schijnt lekker buiten, het gras is groen, de bloemen staan in volle bloei en de vogels fluiten zacht op de achtergrond. Heel in de verte hoor je wat geroezemoes van stemmen, mensen die tegen elkaar praten. Twee bruin-witte honden liggen lekker languit in het gras. De ene (Lieke) zoals altijd fier met haar hoofd omhoog, zo trots als een pauw. De andere (Fobbe) liggend op haar rug: zonnebaden is haar favoriete bezigheid. Lekker relaxed, beetje chillen, zonder zorgen en met de poten naar de zon. Bruin worden zit er niet in met haar witte buik.
Het is wel anders geweest. Een paar jaar geleden was Fobbe nog alleen, zonder gezelschap van Lieke. Ook toen was Fobbe gezellig en lekker lui, maar ze had wel zorgen, je weet wel, zoals sommigen die kunnen hebben. De hele wereld moest ze verzorgen, dacht ze. Dat is haar missie: zorgen voor de mensen om haar heen, oudere mensen die slecht ter been zijn, kinderen die bang zijn en natuurlijk zorgen dat haar baasje genoeg tijd neemt voor zichzelf. Het drukte soms wel als een last, ze was niet helemaal tevreden met zichzelf en kon dan ook wel eens wegkwijnen in zelfmedelijden.
Ze deed wel haar best om net zoals de andere honden te zijn, maar dat lukte haar niet. Ook de trainers vonden haar maar gek: ‘dat is geen normale hond’, zeiden ze. Met tegenzin ging ze naar de training: al die domme dingen die ze daar moest doen. Waarom zou je gaan zitten als het gras nat is of gaan liggen op een plek waar de heerlijke geur van konijnen omhoog komt. Wie vindt het nou nuttig om achter een nepkonijn aan te rennen? Zouden ze nu echt denken dat ze dat niet in de gaten had (en die domme andere honden allemaal helemaal hyper…). Och ja: en die hindernisjes dat ging dan nog wel…….omdat het baasje er blij van werd, sprong ze er maar overheen. Gewoon lekker snuffelen wilde ze en met rust gelaten worden. Gelukkig waren haar baasjes wel heel gelukkig met haar. Anders zou ze helemaal denken dat ze alleen op de wereld was.
Een paar jaar verstreken en opeens hadden haar baasjes een ingeving: we zoeken een vriendinnetje voor Fobbe, dat zal haar misschien goed doen. Ze hadden het Fobbe niet verteld, maar stiekem wist ze het toch al. Fobbe kon namelijk gedachten lezen bij haar baasjes. Dat deed ze namelijk ook altijd als ze gingen wandelen. Dan riep haar baasje haar, maar dan hoorde ze haar baasje denken (ik heb haast en nu zal ze natuurlijk wel weer lang blijven hangen….). En dat deed Fobbe dan ook. Ze zal haar baasje krijgen. Je kunt haar niet voor de gek houden. Ze hoort en voelt alles.
En op een dag is het zover: het baasje gaat zonder haar weg en enkele uren later komt ze terug met Lieke. Lieke is op dat moment piepklein en super schattig als pup. Overigens ziet ze er nog steeds zo uit. Lieke is wat je noemt een zondagshondje. Ze is altijd vrolijk, blij en zorgeloos. Ze pikt geen energieën van anderen op. Ze doet gewoon haar eigen ding. Als ze door het veld loopt, heeft ze haar hoofd fier rechtop en vanaf de eerste dag is ze trots op zichzelf. En dat straalt ze ook uit. Dat zie je ook als ze parmantig om zich heen ligt te kijken in het gras.
Fobbe is vanaf de eerste dag gek op haar. Ze knuffelt haar helemaal dood. En Lieke: die geniet met volle teugen. Voor Fobbe is dit ook geweldig: ze kan haar zorgtaken weer helemaal inzetten. Daar is ze namelijk heel erg goed in. Ze zorgt geweldig voor Lieke. Ze helpt haar baasjes zelfs met haar opvoeding. Die hoeven bijna niks meer te doen. Maar ook Lieke wordt groter en wil niet altijd meer verzorgd worden door Fobbe. Zij is inmiddels bijna even groot. En met haar baasje gaat het verdikkeme ook goed, dus daar kan ze ook niks voor doen. De taak van Fobbe zit er weer op, ze voelt zich nutteloos en en het begint weer bij haar te knagen.
Ondertussen is ze zich wel wat gaan afvragen. Hoe komt het dat Lieke wel altijd lekker in haar vel zit en iedereen aantrekt met haar schattige en open houding? En dat iedereen haar leuk vindt en dat dit bij mij niet altijd het geval is? Wat straalt Lieke uit dat ik niet uitstraal, vraagt Fobbe zich af?
Ze gaat Lieke wat vaker observeren en nadoen. Misschien helpt dat. Als de baasjes naar beneden komen, gaat ze net als Lieke vrolijk kwispelend op ze af (ze haalt natuurlijk wel eerst een speeltje, want dat is haar geheime troef). In het veld gaat ze Lieke uitdagen om te spelen, net zoals Lieke dat ook altijd bij haar doet. Maar nu neemt zij het initiatief. Dolle pret is dat. Lieke gaat er helemaal op in. Springend over het hoge gras, wegduiken zodat Lieke haar niet meer ziet, laag sluipend door het gras naar haar toe kruipen en dan bovenop haar springen. Wat een feest. Ze begint zich steeds beter te voelen.
En toch wil ze nog meer leren van Lieke, dus ze besluit het hier maar eens met Lieke over te hebben. Lieke, hoe komt het toch dat jij altijd een gelukkige uitstraling hebt, dat je zo zorgeloos en open in de wereld staat. Kun je mij uitleggen hoe je dat doet? Lieke moet er even over nadenken, want eigenlijk denkt ze hier niet meer over na. Ze staat ’s morgens gewoon zo op, denkt ze. Maar misschien kan ze Fobbe toch uitleggen wat er precies binnenin haar gebeurt. Want het heeft wel te maken met welke intentie ze ’s morgens voor zichzelf zet, want het lukt haar ook niet altijd. Ze doet haar best om het zo concreet mogelijk te maken voor Fobbe en opeens weet ze het.
Fobbe, ik kan het je denk ik wel uitleggen. Ik gebruik gewoon het voorbeeld van vanochtend. Toen ik vanochtend op stond, heb ik even een momentje voor mezelf genomen. Mijn intentie voor vandaag was om zorgeloos en vrolijk de dag door te komen. Ik heb me eerst voorgesteld hoe dat er voor mezelf uit ziet, welke beelden daar bij horen. Ik zie mezelf dan rechtop staan met mijn hoofd omhoog en schouders naar achteren. Maar ook wat ik dan tegen mezelf zeg en hoe het voelt (waar in mijn lijf) om zorgeloos en vrolijk te zijn. Oh ja! Ik houd het zo simpel en concreet mogelijk: een kind zou het moeten kunnen begrijpen.
En ik gebruik geen woorden als willen, zullen en moeten want dan zwak ik mijn intentie voor die dag eigenlijk al af en dat wil ik natuurlijk niet. Ook het woord NIET gebruik ik niet, want ze hebben me ooit verteld dat mijn onderbewuste dat niet begrijpt. Je kent vast wel dat verhaal van de roze olifant…dan zie je die gewoon al voor je, dus als je zegt : ik wil NIET ongelukkig zijn, dan zal dat met dat woord ook wel zo werken, denk ik. Dus altijd zorgen dat je kiest voor een positieve formulering, dat wat je voor die dag wilt bereiken.
Tja, dat is het wel zo’n beetje geloof ik. Voor mij werkt dit: iedere dag weer, want ook ik moet deze intentie wel regelmatig herhalen.
Fobbe laat haar gedachten hierover gaan. Het klinkt eigenlijk wel heel logisch en ook super eenvoudig. Dus eigenlijk is het zo, concludeert Fobbe, dat ik zelf kan bepalen wat ik wil uitstralen. Maar dan moet ik dat natuurlijk wel congruent voor mezelf kunnen neerzetten en daarin geloven. En ja, ik geloof dat ik dit kan. Morgen wordt mijn eerste zorgeloze en vrolijke dag. Dankjewel Lieke: ik hou van je.