05 jan Heb jij ook last van die MINDF…?

Ik neem je even mee terug in de tijd…..
Het is vrijdagochtend half zeven. Ik heb de hele nacht doorgewerkt. Vrijwillig voor gekozen? Ja zekers, maar zo voelt het niet. De zondag ervoor besloten om de HELWEEK te gaan doen zoals die beschreven wordt door de schrijver Erik Bertrand Larssen in zijn boek met dezelfde titel. Dit idee had ik al maanden uitgesteld. Daar ben ik heel goed in, in UITSTELLEN.
‘Zeven dagen die je leven veranderen’ staat er met dikke letters op de voorpagina. Op dit moment ben ik bij dag vijf. Mijn lijf wil eigenlijk niet meer, de avond ervoor ook al niet. Nadat het bezoek naar huis vertrok, was ik het liefst lekker in bed gekropen. Maar toch heb ik van mijn innerlijke stem gewonnen. De honden mee naar mijn kantoor en aan de slag, geen gezeur. Het is maar een stem, een MINDF….en zo hebben we er velen.
Afgelopen nacht heb ik heerlijk en met heel veel focus kunnen werken. Een workshop uitgewerkt, mijn eindverslag voor het werken met de honden eindelijk afgerond, website weer in orde gemaakt. Mijn actielijst is drastisch afgenomen en ik heb een opgeruimd gevoel.
Het is heel rustig, de honden liggen rustig ademend achter me te slapen. Geen enkele afleiding van piepjes en lampjes op mijn telefoon. Geen mails die binnenkomen, dus hoef ik ook niet telkens te spieken…..wat een domme gewoonte eigenlijk!
Geen auto’s die langsrijden, nog helemaal donker buiten. Alsof de wereld helemaal stilstaat terwijl ik zelf tegelijkertijd vol gas vooruit ga.
Half zeven, de wereld begint te ontwaken. Ik hoor weer een paar auto’s op straat, mijn tweede klus is inmiddels af en ik moet weer iets nieuws beginnen, want deze week mogen we niet zomaar stoppen. Van wie niet? Van mezelf? Van iemand die ik niet ken? Die innerlijke dialoog, de stemmen in mijn hoofd die telkens willen opgeven. Maar deze week is anders dan andere weken. Er is een tweede dialoog aan de gang. En het is bonje in mijn bovenkamer. Want niet iedereen is het ermee eens, niet iedereen wil opgeven.
‘Eindelijk is uitstel nu een weekje verboden’, zegt een ander deel. Dit deel van mij heeft er namelijk een hekel aan dat al die andere delen telkens maar van alles willen uitstellen.
Of gewoon veel te veel door elkaar willen doen, waardoor het allemaal super inefficiënt wordt en de tijd zinloos verdwijnt.
En dan ook nog met het grote excuus dat ze alles uitstellen omdat presteren nou eenmaal makkelijker gaat onder druk! Wie heeft die MindF…. bedacht?
Ik geloof dat het toch eens tijd wordt voor een goede dialoog. Een beetje meer samenwerken zou wel welkom zijn. Dan hoef ik geen HELWEKEN te doen om mijn actielijsten af te ronden. En weet je, eigenlijk staat er helemaal niet superveel op die actielijst, maar door het telkens uit te stellen en er tegen aan te hikken, wordt de lijst in gedachte steeds groter, veel groter dan die eigenlijk is.
Aangezien beide delen het vast goed met mij voor hebben, ben ik toch benieuwd wat ze dan allebei voor mij willen bereiken. En op het moment dat ik me deze vraag stel, weet ik eigenlijk het antwoord al. Ze willen allebei dat ik voldoende rust neem voor mezelf en tijd om leuke dingen (met anderen) te doen!
Grappig, want ze willen dus eigenlijk hetzelfde alleen vanuit een ander invalshoek. De uitsteller in mij, laat graag de dingen liggen om NU, op de korte termijn leuke dingen te doen. Terwijl het andere deel, de meer gestructureerde planner de langere termijn wat beter in de gaten houdt. Als ik namelijk het werk beter zou plannen en efficiënter zou inrichten, heb ik elke week genoeg tijd over om leuke dingen te doen. Het doel is dus hetzelfde, alleen het tijdskader is anders: korte termijn versus lange termijn.
En dat geeft ook meteen een mooi inzicht op mijn overtuiging dat ik alleen kan werken onder druk. Dat is het uitstel deel van mij gaan geloven, omdat dat deel er telkens voor zorgt dat ik van extreme pieken naar lamzak gedrag ga. En het klopt dat ik in de laatste variant niet heel veel meer uit mijn handen krijg.
Misschien is een gulden middenweg toch nog niet zo onverstandig. Die piekdagen zijn namelijk helemaal niet fijn. Dan moet alles opeens onder druk afkomen, vaak lukt dat wel, maar het gaat ook wel eens mis. En trouwens, de lamzak dagen geven ook niet echt energie om leuke dingen te gaan doen.
Op zoek naar alternatieven. Het deel uitstel en het deel plannen zet ik toch maar eens samen om de tafel. Ze hebben namelijk allebei kwaliteiten die ik nodig heb om ergens in het midden uit te komen. Want zo is het eigenlijk altijd met tegenpolen. Beide kanten kunnen wat van elkaar leren, waardoor beide kanten meer flexibel worden in hun gedrag.
Zo kan het deel uitstel mij uitstekend op bepaalde momenten met de juiste modus, hard en met focus laten werken, net zoals vannacht. Als er geen keuze meer is, dan is het deel uitstel op zijn best.
Het deel plannen is goed in de lange termijn overzien en kan behalve werktijd ook vrije tijd plannen. Dit deel is beter in het kiezen op welke momenten er het beste gewerkt kan worden.
En dan nog eens even nadenken over een meer passende overtuiging. Eentje die voor beide delen kan werken.
‘Ik ben ervan overtuigd dat ik op de juiste (geplande) momenten, met de juiste modus en focus kan werken …………’
Hoe gaaf zou het zijn als ik gruwelijk veel tijd ga overhouden!