02 mrt De weegschaal die niet kon kiezen

Het is zondagmorgen. Nog 1 dagje slapen en dan is het alweer maandag. Dan gaan de luiken van de winkel weer open en komen de klanten binnen. Weegschaal maakt zich nu al zorgen. Pfff, dat betekent dat er weer gewerkt moet worden.
Al een tijdje bekruipt Weegschaal het gevoel, dat ze niet meer goed weet wat ze wilt. Ze heeft het gevoel dat ze geen keuzevrijheid heeft, dat ze letterlijk vastzit aan haar taak als Weegschaal.
De hele dag staat ze op dezelfde plek rechts op de toonbank. Telkens als een klant groenten wilt kopen, krijgt ze een hele lading gewicht op haar schouders, zodat haar baas kan zien hoe zwaar iets is. Natuurlijk omdat haar baas dan weet hoeveel geld hij voor de groenten moet vragen.
Ze doet dit nu al vijftien jaar. Af en toe volgt ze een kleine omscholing en wordt haar weegschaal helemaal binnenste buiten gehaald en schoongemaakt, zodat ze weer kan voldoen aan de nieuwe eisen. Maar het blijft toch telkens wel een beetje van hetzelfde. Het liefst wil ze een compleet andere functie, naar een andere winkel verhuizen, meer met haar schalen bewegen zonder extra gewicht om haar lenigheid te vergroten.
Helaas is kiezen voor iets nieuws niet haar beste kwaliteit. Ze kan haar baas toch niet in de steek laten? Stel je voor dat ze geen inkomsten meer zou hebben, dan zou ze haar kinder-weegschalen niet meer kunnen verzorgen. Ze heeft gewoon te veel verantwoordelijkheden waar ze aan moet voldoen.
Al starende naar buiten, droomt ze terug in de tijd, de tijd waarin ze nog jong was, net als haar eigen kinderen. De tijd waarin ze wel nog keuzes maakte. Toen had ze deze mogelijkheid nog, toch? Ze maakte bewust of onbewust de keuze voor een bepaald beroep en type winkel waar ze wilde werken. De keuze voor haar Weegschaal partner, het wel of niet willen van kinderen, een carrière als Weegschaal en ga zo maar door. Ze had alle tijd van de wereld om vier keer per week lekker met haar schalen op en neer te bewegen en ze had in vele winkels ervaring opgedaan, waardoor ze een hele betrouwbare collega was geworden.  Leuke herinneringen en minder leuke herinneringen, maar nooit het gevoel dat ze vastzat. Ze ging van het ene naar het andere, ze had alle flexibiliteit en er was volop verandering in haar leven.
En waarom heb ik dan nu wel het gevoel dat ik vastzit, vraagt Weegschaal zich af?
Terugkijkende op mijn leven, zie ik dat het een dynamisch proces van verandering is. Ik ben gegroeid, niet alleen in grootte maar ook in ontwikkeling. Ik heb afscheid genomen van Weegschaal vrienden en collega’s en weer nieuwe vrienden en collega’s gekregen. Naar mate de jaren zijn verstreken, zijn er ook een aantal Weegschalen versleten en heb ik daar afscheid van moeten nemen, maar er zijn ook dierbaren bijgekomen, zoals mijn eigen kinderweegschalen.
En kijk eens waar ik overal ben geweest, echt niet altijd op dezelfde plek! De winkel waar ik nu werk, bestond toen nog helemaal niet. Als ik terug kijk op mijn interesses, dan zie ik dat die ook in de loop der tijd zijn veranderd. De hectiek van toen zou ik nu misschien wel wat erg druk vinden.
En mijn baan, is die nog hetzelfde als twintig jaar geleden? Nee natuurlijk niet, zelfs niet op deze plek. Ik heb veel meer elektronica gekregen en kan nu digitaal de gewichten laten zien. En ik heb een veel groter vlak waar alle groenten op gelegd kunnen worden, waardoor ik ook veel meer kilo’s tegelijkertijd kan wegen.
En mijn baas? Die was er twintig jaar geleden ook nog niet. Het is nu zijn zoon, die mij elke dag bediend. Want ook in de winkel moeten ze blijven veranderen, zich aanpassen aan de nieuwe mogelijkheden in de markt. Is het niet zo dat de winkel met het beste aanpassingsvermogen, de meeste kansen heeft op overleving?
Natuurlijk, want dat is namelijk een ongeschreven wet van de natuur: in de evolutie zijn de dieren met het grootste aanpassingsvermogen, ook degene die het langste overleven.
Grappig, zo terugkijkende op haar leven realiseert Weegschaal zich dat ze eigenlijk nooit echt heeft vast gezeten. Als ze dat al voelt, dan is dat omdat ze alleen naar het NU kijkt en niet naar haar hele leven. En terwijl ze altijd dacht dat ze niet zo’n goede kiezer was, heeft ze gedurende haar leven wel degelijk haar keuzes gemaakt. Ze KAN kiezen. Het enige dat er dan nog een rol kan spelen, is het feit dat ze iets belangrijker maakt dan het andere.
En is dat niet ook een keuze?
Weet je wat, zegt Weegschaal tegen zichzelf: ik kies ervoor om morgen weer lekker te gaan werken. En volgend jaar, wie weet, misschien vind ik het dan wel belangrijk genoeg om de stap in het diepe te zetten.
Je hebt altijd een keuze!