26 aug Dat was een beetje dom….

Een NLP metafoor over: falen en fouten bestaan niet, er is alleen feedback!
Er is bijna feest in het dorp. Nog een paar weken en dan is het zover. Iedereen is druk bezig met de versieringen, het ophangen van de oranje vlaggetjes van lantaarn naar lantaarn, het versieren van de huizen, het ophangen van mooie rieten kransen op de poorten van de schuren. Overal zijn de lampen aan, branden er kaarsjes op de vensterbanken en er staat een hele grote tent op het centrale dorpsplein. Natuurlijk mét tribune voor de samba bands die dit jaar zullen optreden.
Het hele dorp is vrolijk, er wordt gelachen en flauwekul gemaakt en de samenwerking verliep nog nooit zo goed. Het is nu vijf jaar geleden dat er voor het laatst een groot feest was. Vroeger was het feest ieder jaar, maar vijf jaar geleden ging het opeens helemaal mis….
Het was 2009 en Bert, de drijvende kracht achter het jaarlijkse feest, organiseerde zoals gebruikelijk de kick-off meeting. Er moest ook dit jaar veel geregeld worden: vergunningen, kaartjes, de catering, de bands, de tent en ga zo maar door. En dat lukt natuurlijk niet alleen.
De kick-off meeting liep helemaal zoals verwacht. Ook dit jaar waren er gelukkig veel vrijwilligers die hun beste beentje voor wilden zetten. De taken en rollen werden verdeeld, de planning werd gemaakt en iedereen ging aan de slag.
De maanden erna verliepen voorspoedig. Klaas ging naar de gemeente voor de vergunningen, Piet had de tent al snel geregeld en Claudia was inmiddels heel Limburg door gereden om te luisteren naar verschillende lokale bandjes. Oh ja, de catering niet te vergeten natuurlijk. Bert had een goede deal gesloten met de drankleverancier om de hoek en met catering bedrijf het ‘beste hepke’, zij zouden de belegde broodjes verzorgen.
En eindelijk was het dan zover, de avond van de opening. Alles stond klaar, de tent, de tribune, de band was op tijd, de EHBO mensen zaten op hun plek, de vrijwilligers stonden achter de kassa en Bert genoot met volle teugen. Hij voelde zich hier verantwoordelijk voor, voor dit prachtige jaarlijkse feest. Het was zijn kindje, zijn trots.
En toen gebeurde er iets vreselijks. Achter in de tent ontstond een klein brandje. Een vrijwilliger had per ongeluk een brandende sigaret in de prullenbak gegooid en die stond in vuur en vlam. De vlammen sprongen over naar de pallets die ernaast lagen en het droge gras op de grond. Er was geen blusapparatuur in de buurt en de vlammen verspreidden zich snel. Gelukkig waren er nog niet veel mensen in de tent en kon iedereen rustig en zonder paniek naar buiten begeleid worden.
De brandweer was al onderweg, maar kon bij aankomst de tent helaas niet meer redden. Wat een ramp. Het feest waar iedereen zich op verheugd had, kreeg een dramatisch einde. Helaas was er niet nadacht over een back-up plan, dus kon het feest ook niet op een andere manier doorgaan.
Het hele dorp was teleurgesteld. Iedereen had zich op het feest verheugd. En natuurlijk werd er naar Bert gewezen. Hij had namelijk in zijn planning niet goed nagedacht over een back-up plan en er hadden op iedere hoek van de tent brandblussers moeten staan.
Bert kon de kritiek niet aan. Hij had het gevoel dat hij sterk gefaald had en trok zich terug uit de organisatie. Hij zou nooit meer een feest organiseren.
Een jaar ging voorbij. De dorpsgenoten waren het incident niet vergeten, maar konden zich niet voorstellen dat er geen feest zou zijn. Ze gingen naar Bert, hij was tenslotte de initiator, de kennisdrager en degene die tot in details wist hoe je zo’n prachtig feest zou moeten organiseren. Maar Bert bleef bij zijn besluit.
En zo gingen er dus vier jaren voorbij. Totdat een vriend van Bert, genaamd Tony,  een serieus gesprek met hem had:
“Bert: hoe heb jij vroeger leren lopen, vroeg hij?”
“Hoezo vraag je dat Tony, zei Bert?”
“Geef nou maar gewoon antwoord Bert: hoe heb jij vroeger leren lopen?”
“Bert dacht even na: door vallen en opstaan, net als ieder kind dat doet”.
“Precies, zei Tony. En is er toen op dat moment wel eens de gedachte in je opgekomen dat je faalde als je weer op je billen terecht kwam? Heb je toen als kind ooit ook maar 1 keer gedacht dat je zou stoppen met het leren lopen?”
“Bert moet weer even nadenken: Nee, natuurlijk niet, want anders had ik nooit leren lopen!”
“Dat is precies waar ik naar toe wil, zei Tony. Vergelijk dat dan eens met het organiseren van dit prachtige feest. Heeft ooit iemand jou uitgelegd hoe je dit moest doen?
Heb je niet zelf jaar in jaar uit door jezelf de kans te geven te leren, dit feest tot een succes gemaakt? Zo’n succes dat je het hele dorp in je enthousiasme hebt meegezogen.
En is het dan logisch om, als er in al die jaren 1 keer iets verkeerd gaat, het bijltje erbij neer te gooien? Alleen maar omdat jij denkt dat je niet geschikt bent om feesten te organiseren, omdat je hierin deze ene keer gefaald hebt.
Is het niet zo, dat je nu nog meer geleerd hebt over veiligheid? En denk je echt dat je ooit nog deze fout zult maken?”
“Bert neemt een diepe zucht: natuurlijk niet, dat zou me nooit meer gebeuren”.
“Nou zei Tony: zorg dan dat je van de bank komt, help ons dat feest weer te organiseren en zorg ervoor dat je blijft leren, dat je jezelf de kans geeft om te blijven ontwikkelen. Zie fouten als feedback of signalen dat je het een volgende keer anders moet doen”.
“Je hebt gelijk, zei Bert. Kom, we gaan gauw een kick-off plannen, want dit jaar gaat het feest weer door. En dat incident vijf jaar geleden………ja, dat was een beetje dom”.