26 okt Als een ander het kan, kan ik het ook!

Na nog wat mooie zomerse dagen heeft de herfst zijn intocht gemaakt. De bladeren hebben wel tien verschillende tinten bruin en rood, er ligt inmiddels een heel bladerdek op de grond en de geluiden en geuren beginnen te veranderen.
De bomen staan er een beetje treurig bij, het water in het normaal smalle riviertje stroomt nu in overvloed. Er is veel regen gevallen, de grond is vochtig en overal schieten de paddenstoelen in de mooiste vormen uit de grond.
Er is veel leven in het bos. In de verte loopt een klein groepje reeën, vier in totaal. Er is dit jaar een jonkie bijgekomen. Ze kruipt dicht tegen haar moeder aan, de wereld nog enigszins onzeker vanuit haar donkerbruine ogen aanschouwend. Nu het richting de winter gaat, begint hun vacht van kleur te veranderen, van roodbruin naar meer grijsbruin. Ze knabbelen aan bladeren, paddenstoelen en grassen, hun typische herfst-eten.
Een konijntje schiet gauw zijn hol in. De witte achterkant van zijn kleine staartje is nog net te zien. Op de achtergrond zijn de vogelgeluiden aanwezig. Het zijn nu de bontgekleurde kool- en pimpelmezen die de toon slaan. Door de kale takken zijn ze nu goed zichtbaar.
En natuurlijk de eekhoorntjes die bezig zijn met hun wintervoorraad verzamelen. Heel kunstig rennen ze, met de noot tussen hun pootjes vasthoudend, heen en weer. Hun borstelige pluimstaart fier rechtop.
En dan opeens gebeurt er heel in de verte iets vreemds. Een jong eekhoorntje genaamd Babbel rent heen en weer op zoek naar noten. Ze kijkt om zich heen, ziet geen nootjes en het lukt haar niet om ze te vinden. En weer gaat ze rennen, kijkt om zich heen………helaas, weer geen nootjes. Moe van het rennen, neemt ze even pauze. Ze denkt na over wat ze misschien niet goed doet, maar het lukt haar niet om te bedenken wat dit zou kunnen zijn. Ze geeft het op.
Knabbel, die zijn naam eer aan doet en het grootste gedeelte van de dag bezig is met het oppeuzelen van zijn nootjes, krijgt medelijden met Babbel en geeft haar een nootje uit zijn eigen goed verstopte voorraad.
Babbel is helemaal gelukkig: dankjewel Knabbel! Ze pakt het nootje, rent de boom in en ‘floep’, het nootje glibbert zomaar tussen haar kleine pootjes vandaan. De noot is ook zo groot en glad. Gauw klimt ze weer naar beneden, misschien dat ze de noot weer kan vinden. Maar helaas, door het dichte bladerdek kan ze de noot niet meer zien en lukt het haar niet de noot te vinden.
Teleurgesteld en ook wel verdrietig gaat ze op een boomstronk zitten, niet wetende wat ze nog meer zou kunnen doen.
Opeens krijgt ze een idee! Knabbel, die is wel heel erg goed in het vinden en verstoppen van nootjes. Ze herinnert zich nu ook weer dat toen ze net geboren was en nog moest leren klimmen, ze toen ook al opkeek tegen Knabbel, want die was al een paar jaar ouder en kon al heel goed in bomen klimmen.
En Knabbel maakte toen grapjes tegen haar. Als jij wilt leren klimmen, doe mij dan maar na. Knabbel tilde zijn poten dan 1 voor 1 heel hoog op in de lucht, zette ze tegen de bast van de boom, met zijn borstelige staart zichzelf ondersteunend en klom heeeeeel langzaam naar boven. Zo langzaam dat Babbel hem na kon doen en opeens ook haar ene pootje voor de andere zette…..en kon klimmen.
Knabbel? Ja, Babbel. Zou jij eens kunnen voordoen HOE jij je nootjes vindt, wat je dan doet, stap voor stap en heel langzaam? Maar natuurlijk Babbel, volg me maar.
Babbel loopt achter Knabbel aan en doet alles precies na wat hij doet. Hij loopt rustig rond, snuffelt met zijn neus aan de bladeren op de grond, aan de boomstam om te ruiken of het een notenboom is en wat haar vooral opvalt, is dat Knabbel helemaal niet nadenkt of hij het wel of niet goed doet. Hij gaat gewoon af op zijn gevoel, vertrouwt op zijn neus en blijft doorgaan.
En na vijf minuten hebben ze al het eerste resultaat, een prachtige hazelnoten boom die net alle hazelnoten heeft laten vallen. Voor eekhoorntjes vergelijkbaar met zwemmen in een berg goud…..nu hebben ze zeker genoeg om de winter door te komen!
En tot slot…..het vastpakken van de nootjes. De pootjes van Knabbel zijn wel groter dan die van Babbel, maar ze ziet nu ook dat hij de nootjes met heel zijn pootjes omsluit, hij legt zijn pootjes als een klein rondje over het nootje heen. Babbel doet het na, even kijken of het lukt….en ja hoor, zo kan ze de nootjes wel goed vasthouden.
En vanaf die dag weet Babbel het zeker: ze gaat nooit meer denken dat ze iets niet kan en ze zal ook niet meer opgeven als haar iets niet lukt: want als een ander het kan, dan kan ik het ook!