27 jan De Liaan en de Eik
Een schitterende metafoor geschreven door Milan van Everdingen (Masterpractitioner)
Diep in het Braziliaanse regenwoud stond een kleine eik. Naast hem kon hij een oude eik zien die een paar dagen geleden was gevallen. De oude eik was groot geweest en hield met zijn kruin en wortels ruimte vrij voor kleinere planten op de grond. Hij had de kleinere bomen beschermd zolang als de kleine eik zich kon herinneren. De kleine eik voelde voor het eerst de volle zon op zijn bladeren en hij merkte dat het verlies van de grote eik pijn deed. Hij probeerde zich te verbergen maar zijn wortels stonden hem dit niet toe. Met de neergevallen eik was ook een liaan naar beneden gekomen. De liaan was beschadigd maar leefde nog en zag de kleine eik worstelen. De liaan vroeg wat er aan de hand was en de kleine eik vertelde van de pijn die hij had van de zon door het verlies van de grote eik. De liaan klom, nog voor het verhaal voorbij was, ongevraagd de kruin van de kleine eik in en de kleine eik voelde dat de zon minder pijn begon te doen. Hij wist niet wat de liaan deed maar de pijn werd minder.
De seizoenen verstreken en de kleine eik zag vele andere bomen om hem heen groeien. Hij was boos en gefrustreerd want hij wilde ook groeien. Zelfs de liaan was gegroeid, de kleine eik kon zien dat deze in een andere grotere eik zat. Toen de kleine eik verder keek zag hij dat de andere eik ook niet veel gegroeid was maar daar besteedde hij weinig aandacht aan. De kleine eik bleef boos en gefrustreerd en schudde met zijn takken en bladeren maar hij zag dat er niets veranderde.
In de verte zag een andere boom de worsteling van de kleine eik en wilde helpen. De kleine eik zag dat de boom in de verte wilde helpen maar hij kon hem niet horen. De boom vroeg aan een wijze uil of hij de kleine eik wilde gaan helpen. De wijze uil had jarenlang in de oude eik geleefd en had veel respect voor hem gehad. De wijze uil wist hoeveel de oude eik had gedaan om de kleine eik te beschermen en uit respect voor de oude eik, besloot de uil de kleine eik te gaan helpen. De wijze uil ging naar de kleine eik en vroeg hem wat hij met zijn worsteling wilde bereiken.
Ik wil groter zijn, vertelde de kleine eik en begon nog steviger met zijn takken en bladeren te schudden. De uil wilde uitleggen wat de kleine eik moest doen om te groeien maar de kleine eik hoorde maar een paar dingen door het lawaai dat hij maakte met zijn takken en bladeren.
De uil besloot in al zijn wijsheid hulp te gaan halen. Hij kwam eerst aan met een lieveheersbeestje. Het lieveheersbeestje begon te praten met haar zachte, lieve stem en de kleine eik wilde luisteren maar, weer, door het geritsel hoorde hij niets. Terwijl hij keek naar het lieveheersbeestje bedacht hij zich dat hij minder met zijn takken en bladeren moest ritselen. De kleine eik verminderde zijn worsteling en begon dingen te horen die het lieveheersbeestje zei, maar nog niet alles! Het lieveheersbeestje zag dat ze gedaan had wat ze kon en vertelde de uil dat de kleine eik al wat rustiger was.
De uil ging naar de kleine eik en vertelde dat de wortels belangrijk waren om te groeien om voedingstoffen en water uit de grond op te nemen. De kleine eik richtte zich op zijn wortels en begon weer met een worsteling waardoor zijn takken en bladeren hard begonnen te ritselen. De uil kon zichzelf weer niet verstaanbaar maken.
De uil ging nog meer hulp halen en bracht een roos. De roos, nog in de knop, zei helemaal niets. De roos was er alleen maar. Toen de zonnestralen de roos raakte, kwam de roos tot bloei. De kleine eik werd stil en de uil zag zijn kans schoon en vertelde de kleine eik dat de roos bij het voelen van de zonnestralen groeide en groter werd. De kleine eik had het gezien maar hij geloofde het nog niet helemaal. Hij was stil en bleef maar nadenken over wat hij bij de roos had gezien. De uil fluisterde dat als de kleine eik wilde groeien, hij het zonlicht moest voelen.
De kleine eik deed zijn best om het zonlicht te voelen maar, zonder dat hij het wist, blokkeerde de liaan een groot deel van zijn bladerdak. De uil kon niet precies zien wat er mis was, dus hij besloot nog meer hulp te halen. Hij bracht 2 kolibries naar de kleine eik en vroeg of ze konden kijken waarom de kleine eik zijn bladeren en takken niet in de zon kreeg. De kolibries fladderden door het bladerdak en zagen dat een liaan het bladerdak bedekte. Ze konden niet precies zien welke liaan het was maar hij was er wel degelijk. Ze gingen terug en vertelde dit tegen de uil en de kleine eik. De uil vertelde de kleine eik dat hij zou onderzoeken welke liaan het was om de kleine eik te helpen deze liaan van zich af te schudden. De uil vertelde wel dat hij niet wist hoe lang het zou duren maar hij beloofde de kleine eik dat hij van de liaan af zou komen.
De uil vertelde dat hij zich verder moest richten op zijn wortels zodat hij klaar zou zijn om de liaan af te werpen en te groeien. De kleine eik begreep niet helemaal wat de uil zei maar hij deed toch wat hij zei.
Enkele seizoenen gingen voorbij en de kleine eik nam zoveel mogelijk voedingsstoffen op met zijn wortels waarvan hij voelde dat ze sterker waren geworden. Hij kwam echter nog steeds niet met zijn bladerdak in de zon, enkele takken wel en hij voelde daaraan dat hij de zon nodig had om te groeien.
Een beetje onverwacht viel de andere eik – waar de liaan ingekropen was – om. De kleine eik had gezien dat de eik ziek was, maar hij was zelf bezig geweest met zijn eigen worsteling.
De val van de grotere eik nam de liaan mee waardoor een groot deel van het bladerdak van de kleine eik in de zon kwam. De kleine eik voelde de zon en wist dat hij daardoor kon groeien. Hij nam alle zon op.
De kleine eik voelde de vrijheid en BEGON te groeien.
De uil zag wat er gebeurde en fluisterde de kleine eik nog 1 ding in. Dat ene ding was het geheim van de grote oude eik:
De kracht van de eik zit in de wortels maar de eik laat deze kracht zien door zijn grootsheid te tonen in het zonlicht.
